İnsanları tanımak gerçekten çok zordur. Ünlü Türk düşünürü ve bilge insan Hacı Bektaş Veli'nin o ünlü veciz sözünü anımsarım, insanları tanımaya çalışırken. ''Okunacak en büyük kitap insandır.''
Yıllar önce bir dostum, ''zaman olur kendimi bile tanıyamıyorum'' demişti. Bu söz üzerine biraz felsefe yapmıştık. Sonuca vardığımız ortak mantık, doğuştan her insanın bir egosu vardır. Birey, egosunu tatmin noktasında toplumsallık boyutunda ele alıp değerlendiriyorsa, o birey bencil değildir, toplumcudur. O kişiden insanlara zarar gelmez. Ancak kendi içinde bir boyutu ve sınırı vardır. Bu ölçü bireyin irade ve dayanma kapasitesiyle sınırlıdır. Psiko sosyal boyutları görecelidir bireyden bireye.
Geçenlerde o dostumla tekrar karşılaştık. Bir yerde oturup, aday adaylığımı değerlendirdik.'' Çok masrafın oldu mu?'' dedi. Dört beş bin cıvarında oldu dedim. ''Peki değdi mi?'' dedi. Kanımca değdi dedim. Her şeyden önce merkez yoklaması ile değil de, demokratik yöntem olan ön seçimle adaylar belirlenmiş olsaydı, daha rahat ve huzurlu olurdum. Daha da çok masrafım olsaydı, gözüm görmezdi. Ama yine de gözüm görmüyor ve rahatım. Değdi diyorum, çünkü çevremdeki insanları okuyup tanıdım. Yıllar önce yine bir sohpet anında söylediğim şözümü bana anımsattı. ''BİR İNSANI TANIMAK İSTİYORSAN, LAF DEĞİL, İCRAAT PAYLAŞACAKSIN.'' Ayrıca bir itirafta da bulundu. Meğer bu sözümü yazısı güzel olan birine yazdırıp, çalışma odasına astırmış. Bu durum beni ayrıca mutlu etti.
Yıllarca sürecek yaşamimda, elde edemeyeceğim bilgi ve deneyimleri, bu kısa süre zarfında, bu para ile elde ettim. Bu da bana yetti diyorum. 30.04.2011
